تفاوت والدین آگاه و ناآگاه در چیست:
والدین آگاه بی‌تفاوت نیستند. آنها ترس‌های کودک را جدی می‌گیرند. از سن دو سالگی، کودکان ترسیدن را یاد می‌گیرند. بعضی ترس‌ها طبیعی‌اند. اما نباید نادیده گرفته شوند. هیچ ترسی نباید بیشتر از دو سال طول بکشد. ترس طولانی، زندگی کودک را مختل می‌کند. ممکن است به فوبیای واقعی تبدیل شود. اگر ترس ادامه‌دار باشد، نشان‌دهنده مشکل است. در این صورت، باید به آن توجه یا درمان شود.
تفاوت والدین آگاه و ناآگاه توجه به علایق کودک
والدین آگاه همواره به علایق کودک خود توجه کرده و در پی کشف توانایی و استعدادهای آنها هستند. علایق کودکان در دوران کودکی زیربنای فعالیت هایی است که در آینده به شکل هدفمندتر دنبال می کنند. والدین عاقل هیچ گاه در پی تغییر دادن علایق کودک و درآوردن این علایق به شکل دلخواه خود نیستند.
کودکان علایق و استعدادهایشان را از ۳ الی ۶ شش سالگی به نمایش می گذارند پس بهتر است اگر به دنبال توانمند کردن کودک در زمینه استعدادهای ذاتی و بارور کردن این استعدادها هستید، ابتدا این علایق را شناسایی کنید.
تفاوت والدین آگاه و ناآگاه در جدی گرفتن ترس های کودکان
والدین آگاه بی‌تفاوت نیستند. آنها ترس‌های کودک را جدی می‌گیرند.
از دو سالگی، کودکان کم‌کم با ترس آشنا می‌شوند.
بعضی ترس‌ها طبیعی هستند. اما نادیده گرفتن آنها اشتباه است.
هیچ ترسی نباید بیشتر از دو سال طول بکشد.
اگر ترس طولانی شود، زندگی کودک را مختل می‌کند.
ترس ساده می‌تواند به فوبیای واقعی تبدیل شود.
در این صورت، کودک نیاز به توجه ویژه یا درمان دارد.
تفاوت والدین آگاه و ناآگاه در توجه به نقاط ضعف کودکان
هر انسان، از کودک تا بزرگسال، در کنار توانایی‌هایش، ضعف‌هایی هم دارد. به همین صورت، کودکان نیز ممکن است در برخی زمینه‌ها مهارت کافی نداشته باشند. در اینجا، تفاوت والدین آگاه و ناآگاه در نوع برخورد با این ضعف‌ها مشخص می‌شود.
والدین آگاه به‌جای آن‌که ضعف‌های کودک را آشکارا بیان کنند یا به او برچسب بزنند، با نگاهی مسئولانه تلاش می‌کنند تا به فرزند خود در مسیر رشد مهارتی کمک کنند.
به عبارت دیگر، آنها نه‌تنها کودک را تحقیر نمی‌کنند، بلکه با صرف وقت، حمایت و آموزش مناسب، زمینه رشد و یادگیری را برای او فراهم می‌سازند.
از طرفی دیگر، والدین ناآگاه ممکن است ندانسته با گفتار یا رفتار خود، اعتماد به نفس کودک را کاهش دهند. برای مثال، صحبت درباره نقاط ضعف فرزند در جمع یا مقایسه او با دیگران، می‌تواند تأثیرات منفی جدی بر روحیه کودک داشته باشد.
در مقابل، والدین آگاه همواره به این نکته توجه دارند که بسیاری از ناتوانی‌های کودکان ناشی از کمبود تجربه یا آموزش است، نه از ناتوانی ذاتی.
علاوه بر این، والدین آگاه زمانی که متوجه می‌شوند فرزندشان در زمینه‌ای خاص استعداد لازم را ندارد، با پذیرش این موضوع، سعی می‌کنند به جای سرزنش، برای بهبود آن تلاش کنند.
در نهایت، آنها باور دارند که هر نقطه ضعف مهارتی، فرصتی برای یادگیری و پیشرفت است؛ به شرطی که کودک در فضایی آرام، امن و حمایت‌گر رشد کند.
بنابراین، یکی از بارزترین تفاوت والدین آگاه و ناآگاه، نحوه برخورد آنها با نقاط ضعف فرزندشان است؛ تفاوتی که می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در شکل‌گیری شخصیت و عزت‌نفس کودک داشته باشد.
همچنین بخوانید:
