دو جنگندهٔ سوخو-۳۵ (Su-35) و سوخو-۵۷ (Su-57) نمایندهٔ نسل‌های متفاوتی از نبرد هوایی روسیه‌اند و اغلب برای انتخاب بین «تجربهٔ عملیاتی» و «فناوری نوین» مقایسه می‌شوند. سوخو-۳۵ نمونهٔ اصلاح‌شدهٔ خانوادهٔ فلانکر است — جنگنده‌ای نزدیک به نسل ۴.۵، با قابلیت‌های مانوری عالی و سابقهٔ عملیاتی؛ و سوخو-۵۷ نخستین جنگندهٔ نسل پنجم روسیه با تمرکز بر پنهان‌کاری، آویونیک پیشرفته و مأموریت‌های دوربرد. اما در عمل کدام‌یک مناسب‌تر است؟ در ادامه مزایا و معایب هرکدام را مقایسه می‌کنیم.
سوخو-۳۵ — جنگندهٔ آزموده و قابل‌اعتماد
ویژگی‌های برجسته
تجربهٔ عملیاتی: سوخو-۳۵ در میدان‌های مختلف مورد استفاده قرار گرفته و عملکردش در عمل ثبت شده است.
قابلیت مانور بالا: موتورهای قدرتمند (مانند AL-41F1S) و طراحی آیرودینامیک، مانورپذیری بسیار خوبی برای درگیری‌های نزدیک (dogfight) فراهم می‌کند.
برد و مداومت پروازی مناسب: برای مأموریت‌های طولانی‌مدت و گشت‌زنی‌های منطقه‌ای مناسب است.
هزینهٔ کمتر: نسبت به جنگندهٔ نسل پنجم، تولید و نگهداری اقتصادی‌تری دارد.
محدودیت‌ها
پنهان‌کاری محدود: سطح مقطع راداری بالاتر نسبت به نسل پنجم، که در برابر رادارهای پیشرفته و حسگرهای شبکه‌ای ضعف ایجاد می‌کند.
مزیت کمتری در نبردهای فرامرزی و BVR بسیار دوربرد نسبت به هواپیماها و سامانه‌هایی که با طراحی پنهان‌کاری و حسگرهای پیچیده همراه‌اند.
سوخو-۵۷ — پرچمدار نسل پنجم روسیه
ویژگی‌های برجسته
پنهان‌کاری: طراحی بدنه و محفظه‌های داخلی حمل سلاح به کاهش آشکارسازی راداری کمک می‌کنند.
آویونیک و حسگرهای پیشرفته: استفاده از رادار آرایه فازی (مثل N036 «Belka»)، سامانه‌های جنگ الکترونیک و حسگرهای چندطیفی برای درک بهتر میدان نبرد.
توانمندی BVR و تسلیحات دوربرد: قابلیت حمل موشک‌های دوربرد از جمله موشک‌هایی با دسترسی به بردهای بسیار طولانی (مثلاً R-37M) که نقش مهمی در نبرد فراتر از برد بصری دارند.
چندمنظوره‌بودن: طراحی شده برای نبرد هوایی، نفوذ به عمق خطوط دشمن، شناسایی و جنگ الکترونیک.
محدودیت‌ها
تجربه عملیاتی محدود: سوخو-۵۷ هنوز به گستردگی سوخو-۳۵ در خطوط مقدم تجربه نشده و داده‌های میدانی آن کمتر است.
پنهان‌کاری کامل نیست: برخی کارشناسان غربی معتقدند در برابر رادارهای پیشرفته یا سامانه‌های شبکه‌ای، سطح پنهان‌کاری سوخو-۵۷ قابل کشف است.
هزینه و پیچیدگی فنی: طراحی نسل پنجم هزینهٔ تولید و نگهداری بالاتری دارد و نیازمند زیرساخت‌های پیشرفته و آموزش ویژه است.
فراتر از مقایسهٔ هواپیما — نقش شبکه و توانمندی‌های مکمل
توان هواپیما در نبرد مدرن تنها به مشخصات فنی آن وابسته نیست. عواملی که تصمیم‌گیری را تعیین می‌کنند عبارت‌اند از:
شبکهٔ یکپارچهٔ دفاع هوایی
پهپادهای همراه (loyal wingman) و همکاری انسان-ماشین
قابلیت‌های جنگ الکترونیک و جنگ سایبری
آموزش و تجربهٔ خلبانان
زنجیرهٔ تأمین، تعمیر و نگهداری و زیرساخت پشتیبانی
بدون این لایه‌ها، حتی بهترین جنگنده‌ها هم به‌صورت منفرد کارایی کامل نخواهند داشت.
نتیجه‌گیری — کدام را انتخاب کنیم؟
گزینهٔ اقتصادی و عملیاتی: اگر هدف کشوری انتخاب نمونه‌ای قابل‌اعتماد، ارزان‌تر برای تولید یا واردات و دارای سابقهٔ میدان نبرد است، سوخو-۳۵ انتخاب منطقی‌تری خواهد بود.
گزینهٔ آینده‌نگر و مقابله با نسل پنجم دشمن: اگر اولویت مقابله با هواپیماهای نسل پنجم رقیب و انجام مأموریت‌های نفوذی و فراتر از برد بصری است، سرمایه‌گذاری روی سوخو-۵۷ ارزشمند است، هرچند نیازمند زیرساخت، آموزش و تکیه‌گاه تئوریک و عملی است.
