در درهم آباد میخوانید ، شناخت امام حسین(ع) تنها در سایه واقعه عاشورا، شناختی ناقص و گاه تحریف‌شده از آن حضرت است. گرچه کربلا اوج تجلّی ایثار، آزادگی و حقیقت‌طلبی است، اما امام پیش از آن نیز در کلام و سیره خویش، برای اصلاح امت پیامبر(ص) ایستاد. آن حضرت، نه‌فقط شهید مظلومیت، که آموزگار زندگی بر مدار عدالت و عبودیت بود.
در این میان، سخنان او درباره امر به معروف و نهی از منکر، گویاترین بیان برای فهم هدف قیام و رسالت اجتماعی اوست. امام حسین(ع) این دو اصل را نه در حاشیه دین، بلکه ستون خیمه شریعت می‌داند؛ اصولی که بی‌توجهی به آن، فروپاشی جامعه و گسستن پیوند دین با زندگی را در پی دارد.
در کتاب ارزشمند «چهل حدیث از امام حسین(ع)» اثر علی صفایی حائری (عین صاد)، بخشی مهم به همین موضوع اختصاص دارد. امام حسین(ع) در سخنانی سرشار از درد، آگاهی و هشدار، از مخاطبانش می‌پرسد:
چرا به این دو اصل بنیادین (امر به معروف و نهی از منکر) روی نیاوردید، در حالی که تمام فرایض دیگر بر پایه آن‌ها بنا شده‌اند؟
امام در ادامه، عالمان دینی را مورد خطاب قرار می‌دهد، کسانی که در ظاهر صاحب جایگاه و نفوذ در جامعه‌اند، اما در برابر فساد و ظلم، خاموشی اختیار کرده‌اند. آنان به‌جای فریاد بر سر ستمگران، در امن و آسایش با همان ستمگران زد و بند کرده‌اند؛ برای احیای حق خدا قیام نکرده‌اند، ولی برای حفظ آبروی گذشتگان خویش سر و صدا برپا کرده‌اند.
امام با لحنی هشداردهنده می‌فرماید:
«شما پیمان‌های شکسته خدا را می‌بینید و فریاد نمی‌زنید… در حالی که خداوند شما را مأمور به امر و نهی کرده و شما از آن غافل هستید.»
این سخنان نه فقط یک موعظه اخلاقی، بلکه یک تحلیل اجتماعی و دعوت صریح به مسئولیت‌پذیری جمعی است. امام حسین(ع) با شجاعت، ریشه انحراف را در ترس از مرگ و عشق به زندگی پست دنیوی معرفی می‌کند؛ عشقی که به قیمت بردگی مستضعفان تمام می‌شود و ستمگران را در جایگاه اولیای امت می‌نشاند.
در فرازی از دعای آن حضرت آمده است:
«خدایا! تو می‌دانی که ما نه برای جاه و مقام، بلکه برای احیای دین تو و برپا کردن عدالت قیام کردیم… تا مظلومان به امنیت برسند و به فرایض تو عمل شود.»
این سخن، جوهره قیام عاشوراست؛ قیامی برای بازگرداندن جایگاه علما، احیای عدالت، روشنگری دینی و دفاع از مظلوم.
همچنین بخوانید:گذشت؛ کلید آرامش در خانواده از نگاه پیامبر اکرم (ص)
