شیعه، اقلیتی نوظهور نیست
در درهم آباد میخوانید ، برخلاف تصور برخی، شیعه گروهی جداافتاده و مخالف اصول اسلامی نیست که با اکثریت مسلمانان در اصول دین یا در برابر قرآن و سنت قطعیه مخالفت کرده و مذهبی جدید ساخته باشد.
بلکه شیعه، گروهی از مسلمانان وفادار به قرآن و سنت است که در اعتراض به کنار گذاشتن حق اهل‌بیت علیهم‌السلام در جانشینی پیامبر، موضع گرفتند و بر اساس نصوص روشن دینی به حمایت از علی (ع) و اهل‌بیت برخاستند.
اتهام‌هایی که به تشیع زده می‌شود
برخی از مخالفان، پیدایش تشیع را به دلایل زیر نسبت می‌دهند:
تأثیر عبدالله بن سبأ یهودی که گفته می‌شود اسلام را تحریف کرده و مردم را به غلو در حق علی (ع) دعوت کرد.
روحیه انتقام‌جویانه ایرانیان از خلفای اولیه، به‌ویژه عمر، به‌خاطر فتح ایران و از میان بردن حکومت ساسانی.
نقش امامان شیعه، به‌ویژه امام باقر و امام صادق در تشکیل سازمان دینی و وضع احادیث.
دخالت حکومت‌های شیعی مانند آل‌بویه در قرن چهارم و سیاست‌گذاری صفویه در قرن دهم هجری که مذهب شیعه را رسمی کردند.
این‌ها همگی تهمت‌هایی تاریخی و سیاسی هستند که به تشیع وارد شده، در حالی که حقیقت تشیع ریشه در خود پیامبر و اهل‌بیت دارد، نه در توطئه یا سیاست.
شکل‌گیری واقعی تشیع
بر اساس منابع تاریخی معتبر:
تشیع از لحظه رحلت پیامبر (ص) آغاز شد، زمانی که پیامبر هنوز به خاک سپرده نشده بود و گروهی از صحابه در سقیفه بنی‌ساعده برای انتخاب خلیفه جمع شدند.
در این تصمیم، علی (ع) که از نظر تقوا، علم، فداکاری و نزدیکی به پیامبر بر دیگران مقدم بود، کنار گذاشته شد.
علی (ع) و یاران وفادار او مانند سلمان، ابوذر، مقداد و عمار، نسبت به این روند اعتراض کردند. این افراد نه ضد اسلام بودند و نه به دنبال تفرقه، بلکه تنها خواهان اجرای همان نصوص پیامبر درباره ولایت علی (ع) بودند.
شیعه یعنی وفاداری به نصوص و سنت
این افراد نخستین شیعیان بودند که بر مبنای وفاداری به «نصوص پیامبر» و به هدف صیانت از مسیر اسلام، به راه اعتراض و انتقاد روی آوردند. نه به دنبال تفرقه بودند، نه مذهب تازه‌ای اختراع کردند.
تشیع یعنی:
پذیرش اهل‌بیت به‌عنوان مرجع دینی و پیشوایان امت اسلامی.
دفاع از سنت اصیل نبوی.
حرکت در مسیر قرآن، اخلاق، و فداکاری در راه حق، حتی با تحمل رنج‌ها و شکنجه‌ها در طول قرن‌ها.
نتیجه‌گیری نهایی
شیعه، نه انشعابی سیاسی است، نه یک بدعت، و نه مولود عوامل خارجی. بلکه استمرار راه پیامبر اکرم (ص) است در سایه ولایت اهل‌بیت. اگر برخی آن را انحراف می‌دانند، این برداشت ناشی از عدم درک تاریخی، یا تعصبات مذهبی و سیاسی است.
همچنین بخوانید:ای شاهکار خلقت، خودت را فراموش نکن…
