در درهم آباد می‌خوانید:
پرسش اصلی این است که چرا علمای شیعه درباره امکان ملاقات با امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) در عصر غیبت کبری اختلاف نظر دارند و هر گروه چه استدلال‌هایی ارائه کرده‌اند؟
دیدگاه اول: مخالفان امکان ملاقات با امام زمان
برخی از علما معتقدند که دیدار با امام عصر در دوران غیبت کبری ممکن نیست.
دلایل اصلی این گروه عبارت‌اند از:
استناد به توقیع شریف امام به علی بن محمد سمری که در آن آمده است: هر کس قبل از خروج سفیانی و بانگ آسمانی ادعای دیدار با امام را کند، دروغگو است.
این توقیع به‌روشنی ادعای نیابت و ارتباط دائمی را نفی می‌کند، اما لزوماً دیدارهای نادر و شخصی را رد نمی‌کند.
تعارض با فلسفه غیبت؛ زیرا غیبت برای حفظ جان امام و آزمایش مردم است. بنابراین دیدار گسترده می‌تواند با این اهداف در تضاد باشد.
📌 نقد این دیدگاه: ملاقات‌های خصوصی و استثنایی که موجب آشکار شدن موقعیت امام نشود، منافاتی با حکمت غیبت ندارد.
دیدگاه دوم: موافقان امکان ملاقات با امام زمان
گروهی دیگر از علما دیدار با امام عصر را—even در دوران غیبت کبری—ممکن می‌دانند.
دلایل این گروه شامل موارد زیر است:
وجود روایات معتبر که از ارتباط برخی یاران خاص با امام در زمان غیبت خبر می‌دهند.
وجود گزارش‌های تاریخی متعدد که نقل کرده‌اند برخی بزرگان و افراد خاص موفق به دیدار امام شده‌اند. هرچند این موارد نادر و استثنایی بوده‌اند.
نتیجه‌گیری
از مجموع این دو دیدگاه می‌توان نتیجه گرفت که دیدار با امام زمان در عصر غیبت کبری ممکن است، اما محدود، نادر و تنها به اراده الهی انجام می‌شود.
این دیدارها به معنای ادعای نیابت یا ارتباط دائمی نیست.
فلسفه غیبت همچنان پابرجاست و با ملاقات‌های خاص تعارضی ندارد.
مهم‌تر از دیدار جسمانی، ارتباط قلبی با امام، عمل به وظایف دینی و آمادگی برای ظهور است.
همچنین بخوانید:پیشگویی؛ از جذابیت‌های دیرین تا آسیب‌های امروز
